از آن زمان که پیامبر(صلی الله علیه و آله) سخن از جهانی شدن آیین توحید به دست حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) به میان آورد و نوید غلبه اسلام بر تمامی ادیان را به مسلمانان داد و بهترین عبادت را انتظار فرج اسلام و مسلمانان به حساب آورد(1)؛ مسلمانان دیده انتظار به راه دولت کریمه ای دوختند که در آن اسلام و اسلامیان عزیز می ماند و کفر و نفاق به ذلت و زبونی گرفتار می آیند.(2)
در دوران پس از پیامبر(صلی الله علیه و آله) نیز، هر زمان که فتنه خلفای جور شدت می گرفت، پیشوایان معصوم(علیهم السلام) کوشیدند تا با انگیزش انتظار، امید را در دل های ستمدیدگان زنده نگه دارند و شور مقاومت و مبارزه را در وجودشان برانگیزانند.
چنانکه امیرمومنان علی(علیه السلام) به اصحاب خویش می فرمود: "انتظروا الفرج ولا تیأسوا من روح الله، فان احب الاعمال الی الله عزوجل انتظار الفرج؛ (الی ان قال: الاخذ بامرنا معنا غدا فی حظیرة القدس و المنتظر لامرنا کالمتشحط بدمه فی سبیل الله)(3)
چشم انتظار فرج باشید و از یاری و رحمت خدا ناامید نشوید. به یقین محبوب ترین کارها در نزد خدا انتظار فرج است.(تا آنجا که فرمود: کسی که به امر ولایت ما چنگ زند، فردای قیامت در روضه رضوان با ما خواهد بود و کسی که در انتظار امر ما به سر ببرد، مانند کسی است که در راه خدا به خون غلطیده باشد.)
آن بزرگواران از ما خواسته اند که مهیّای ظهور باشید؛ چون ظهور ناگهانی واقع می‌شود.
آمادگی یاران امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف)
اصحاب امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) به علت آمادگی، به محض شنیدن ندای حضرت، همگی در مکّه جمع می‌شوند. اینها که بیکار نیستند؛ ولی طوری آماده‌اند که اگر آب دستشان باشد، زمین گذاشته، می‌روند.
مانند یاران امام حسین (علیه السلام) باشیم
حبیب بن مظاهر در میان راه حمام با مسلم بن عوسجه برخورد کرد و گفت: کجا می‌روی؟ گفت: می‌روم حمام، گفت: وقت این کارها نیست از امام حسین (علیه السلام) نامه رسیده، باید رفت. از وسط راه، خانه نرفته به طرف کربلا رفتند. این آمادگی خیلی فرق می‌کند با آن کسی که در زمان رسیدن سیّدالشّهدا (علیه السلام) به کربلا، تازه برای زن و بچه‌اش آذوقه می‌برد. خیلی هم دوست دارد به حضرت کمک کند؛ ولی از قبل فرصت‌ها را تخمین نزده، خودش را مهیّا نکرده، اهل سرعت و سبقت نبوده، پیدا است چنین آدمی عقب می‌افتد.
دل مشغول ولیّ خدا باشیم
وقتی اشتغال انسان به کار خویش باشد و دل‌مشغولی انسان، ولیّ خدا نباشد، یا اینکه صبح که بلند می‌شود؛ فکرش این نباشد که، امروز در کار امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) چه وظیفه‌ای دارم، مشکل ساز است. به هر حال باید دید کجای اردوگاه امام خالی است، همانجا را پر کرد.
حق خدا و مردم به گردنمان نباشد
دنبال کار خودمان نباشیم؛ اگر یکی به دنبال آیت‌الله شدن باشد و آن یکی، به دنبال خانه خریدن باشد، و سومی به دنبال چیز دیگر حتماً این تعلقات، ما را از ولیّ خدا دور می‌کند. اگر آمادگی و حالت انتظار وجود داشته باشد، انسان به نصرت ولیّ خدا موفق می‌شود.
همین‌که حضرت پرچم [اَلبَیعتُ ِلله] را برداشت چنین شخصی آماده است. همه کارهایش را کرده، نه اینکه وقتی جنگ شروع شد تازه به فکر نماز و روزه‌های قضا و به فکر قرض‌هایش باشد. حالا که امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) به میدان آمده، وقت نماز قضا خواندن نیست اینها را باید قبلاً می‌خواند؛ دیگر وقت خودسازی نیست باید خود را به هر قیمتی شده به امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) برسانی؛ ولو اینکه این دو رکعت نماز را نخوانی؛ ولو همه قرض عالم روی دوش تو باشد، تا بروی قرضت را بدهی، کار تمام شده است.
نگام می کردی
وقت دروغ و غیبت هام نگام می کردی
وقت گناه تو خلوت هام نگام می کردی
اما بازم تو هیئت ها صدام می کردی
دعام می کردی
یا اباصالح پس کی میایی؟
«اللهم عبیدک المبتلی و اره سیده یا شدید القوی»: خداوندا بنده ات در چنگال بلای فراق از امام معصومش گرفتار شده است و تو ای شدید القوی، زیارت جمال دلربای مولایش را نصیبش فرما؛
«و ازل عنه به الاسی و الجوی و برد غلیله یا من علی العرش استوی »: و با فرج و وصال محبوبش غم و حزن این بنده ات را بر طرف نما، و ای کسی که بر عرش تسلط داری، جوش دل او را با شیرینی وصال سرورش سرد کن.(4)
پی نوشت ها:
1. ینابیع المودة:ص494 و 495.
2. دعای افتتاح.
3. منتخب الاثر، فصل 10، باب2، ص498.
4. فرازی از دعای ندبه.
