بیاییم از فرصت فاطمیه بهره گیریم!

فردى که با معرفت در مجالس عزادارى، شرکت مى‏کند، شعور و شور و شناخت و عاطفه را درهم مى‏آمیزد و در پرتو آن، انگیزه‏اى قوى در او پدیدار می گردد و هنگام خروج از مراسم عزادارى مانند محبى مى‏شود که فعّال و شتابان به دنبال پیاده کردن اوصاف محبوب در وجود خویشتن است.

بیاییم با هم عیدمان را سیاه پوش کنیم، سوگ مادر را بر هر چیز دیگری ترجیح بدهیم، بیاییم شیعه مولا بمانیم و برایش سنگ تمام بگذاریم. اگر چه حضرت علی (علیه السلام) در تاریکی شب و غربت مدینه برای تشییع حضرت زهرا (سلام الله علیها) تنها بود، بیاییم در این سال نو حضرت علی (علیه السلام) را تنها نگذاریم

همچنین عزاداری موجب تحول جامعه می شود. هنگامى که مجلس عزادارى، موجب انسان‏سازى گشت؛ تغییر درونى انسان به عرصه جامعه نیز کشیده مى‏شود و آدمى مى‏کوشد تا آرمان‏هاى اهل‏بیت(علیهم السلام) را در جامعه حکم‏فرما کند. 

به همین دلیل مى‏توان گفت: یکى از حکمت‏هاى عزادارى، ساختن جامعه براساس الگوى ارائه شده از سوى اسلام است.

 

نمونه ای از تقارن عید نوروز با شهادت معصومین(علیهم السلام)

در عهد طاغوت پهلوی و نیز در سال 1381 محرم، مقارن عید نوروز شده بود؛ البته این دو تقارن تفاوتی اساسی با هم داشت.

در عهد طاغوت و به دلیل جوی که آن سالها داشت یا عدم اطلاع مردم یا جلوگیری نظام شاهنشاهی، جشن نوروز پرشکوه تر از عزاداری ایام شهادت سالار شهیدان برگزار شد. یکی از بزرگان دین در خواب می بیند که کفشدار حرم امام حسین علیه السلام می گوید: آقا اجازه نداده کفشهای ایرانیان را بگیریم. آنها در نوروزشان حرمت ما را نگه نداشتند. راه زیارت حرم امام حسین علیه السلام بسته شد. بعد از جنگ و در زمان صدام هم هر کس به زیارت می رفت؛ مثل اسرا بود و اجازه عزاداری نداشت.

تا سال هشتاد و یک که محرم با عید یکی شد و مردم ایران این بار خوب حرمت نگه داشتند و با جد و جهد تمام تعظیم شعائر نمودند و عزاداری آن سال مثال زدنی شد. صدام سقوط کرد و کربلا از اسارت آزاد شد. همینطور عزاداری ارباب تشنه لب که سالها بود در کربلا تعطیل شده بود.

هدف از تعریف این جریانات و یادآوری این داستان، عید امسال است که مقارن شده با شهادت مظلوم ترین شهید تاریخ، شهادت دختر نبوت، همسر ولایت و مادر امامت... .

اگر هوشیار باشیم، اگر بصیر و با غیرت باشیم، اگر درد دین داشته باشیم؛ بیشتر از ملیت مان که برایمان عزیز است، همانطور که با وجود تمام مشکلات، پای حفظ ایران ایستاده ایم، همانطور که خون و جان داده ایم، از فرصت پیش رو استفاده می کنیم.

 

جلوی حرمت شکنان را بگیریم

بدیهی است که اگر تقارن دو موضوع تاریخی با یک دیگر منافات داشته باشد، ملت ایران آن که انسانی‌تر، مۆثرتر، سرنوشت‌سازتر، عقلانی‌تر، لازم‌تر، فرهنگی‌تر و یادش مهم‌تر است را مقدم داشته و می‌دارد. چنان چه شاهدیم چه در نوروز و چه در ایام دیگر، غالب قریب به اتفاق مردم (حتی آنان که تقید زیادی هم ندارند) حرمت این روزها را حفظ می‌کنند و در ایام عزای معصومین (علیهم السلام) نه جشن تولد می‌گیرند و نه جشن نامزدی، عقد و عروسی.

اعتقادات اسلامی در فرهنگ غنی ملت مسلمان ایران چنان نهادینه شده است که حتی در چنین ایّامی از خرید یا پوشیدن لباس نو نیز اکراه دارند. این فرهنگ ما ایرانیان است.

نباید اجازه دهیم عده‌ی قلیلی که نه برای فرهنگ اسلامی حرمتی قائلند و نه برای فرهنگ ملّی و ایرانی ما، به نام دین، به نام مذهب یا فرهنگ و آداب و رسوم ملّی، حتی اظهار نظر کنند، چه رسد به سوء استفاده ابزاری برای ایجاد افتراق و ترویج شبهه، آن هم علیه اسلام و مقدسات و محترمات اسلامی.

اگر خدایی نکرده یکی از عزیزان این افراد(مثل همسر، پدر و مادر یا فرزندشان) در ایام نوروز از دنیا برود یا فقط کمی مریض شده و در بیمارستان بستری شود، آیا باز هم نوروز را جشن می گیرند؟ آیا باز هم عید را به هم تبریک می گویند؟ آیا می توانند بی تفاوت باشند و شادی کنند و بگویند و بخندند؟

درعهد طاغوت و به دلیل جوی که آن سالها داشت یا عدم اطلاع مردم یا جلوگیری نظام شاهنشاهی، جشن نوروز پرشکوه تر از عزاداری ایام شهادت سالار شهیدان برگزار شد. یکی از بزرگان دین در خواب می بیند که کفشدار حرم امام حسین علیه السلام می گوید: آقا اجازه نداده کفشهای ایرانیان را بگیریم. آنها در نوروزشان حرمت ما را نگه نداشتند. راه زیارت حرم امام حسین علیه السلام بسته شد. بعد از جنگ و در زمان صدام هم هر کس به زیارت می رفت؛ مثل اسرا بود و اجازه عزاداری نداشت

وای بر هتاکان حرمت فاطمی

اشرف کاینات حضرت محمّد(صلّی الله علیه و آله) در آخرین لحظه‌های خود خطاب به مولای متقیان فرمود: «واعْلمْ یا علی انی راض عمنْ رضیتْ عنْه ابْنتی فاطمه و کذلک ربی و ملایکته. یا علی ویْل لمنْ ظلمها و ویْل لمنْ ابْتزها حقها و ویْل لمنْ هتک حرْمتها و ویْل لمنْ احْرق بابها»؛ یا علی! بدان که من خشنود هستم، از هر کسی که دخترم فاطمه از او خشنود باشد، پروردگار من و فرشتگانش نیز از آن شخص خشنود می‌باشند. یا علی! وای بر کسی که به او ستم کند، وای بر کسی که حق او را پایمال کند، وای بر کسی که حرمت او را هتک کند و وای بر کسی که در خانه‌اش را آتش بزند.(بحارالانوار، ج 22، ص 485)

بیاییم با هم عیدمان را سیاه پوش کنیم، سوگ مادر را بر هر چیز دیگری ترجیح بدهیم، بیاییم شیعه مولا بمانیم و برایش سنگ تمام بگذاریم. اگر چه حضرت علی (علیه السلام) در تاریکی شب و غربت مدینه برای تشییع حضرت زهرا (سلام الله علیها) تنها بود، بیاییم در این سال نو حضرت علی (علیه السلام) را تنها نگذاریم.

به جای نشستن روبروی تلویزیون و شکستن تخمه یک «یاعلی» بگوییم و برخیزیم. یکی باید زیر شانه های حضرت علی (علیه السلام) را بگیرد. یکی باید اشک از چشمان بچه ها پاک کند. یکی باید بیاید در سوخته را تعمیر کند ...

بیایید به همتی عظیم سال جدید را به سال ظهور مولایمان «صاحب الزمان عجل الله» گره بزنیم تا با انتقام مادر از قاتلانش به جشن ظهور بنشینیم.

برای ما هنوز عید نرسیده. عید اصلی در راه است ...

اللهم عجل لولیک الفرج