چه قدر شده که در طول زندگی برای کسب عزت ، دست به دامن این و آن شده ایم ؛ در مناسبت ها خواسته ایم با عکس گرفتن با فلانی و انتشار آن در رسانه ها عزیز شویم ، با وصلت با این و آن آقا و آقازاده و داماد و عروس این و آن شدن برای خود عزت و آبرویی را طلب کنیم .
بعضی از مسئولین آمار دروغ می دهند تا عزیز بشوند!
بعضی هامون موقع ازدواج با مهریه های بالا و جهیزیه های آنچنانی عزت را از مردم گدایی می کنیم تا بین آنها عزیز بشیم. نحوه ی برگزاری مجالسمان و طرز لباس پوشیدن هایمان را نشانه ای برای عزتمند شدن می دانیم ؛ هرچه با شکوه تر و تجملاتی تر ، با عزت تر ! و فراموش کرده ایم که عزت تنها و تنها به دست خداست!
قرآن میفرماید بعضیها به مال عزتشان را میخواهند و بعضی به نفرات «انا اکثر منک مالا و اعزّ نفراً» من سرمایهام از تو بیشتر و نفراتم از تو مقتدرتر، و فراموش کرده اند که فَإِنَّ العِزَّةَ لِلّهِ جَمِیعًا
خلاصه در زندگی در تلاش هستیم که عزت را از مردم بخواهیم و این درحالی است که امام سجاد علیه السلام می فرماید: «فَکَمْ قَدْ رَأَیْتُ یَا إِلَهِی مِنْ أُنَاسٍ طَلَبُوا الْعِزَّ بِغَیْرِکَ فَذَلُّوا»(صحیفه سجادیه، دعاى28) خدایا چه قدر مردم رفتند سراغ غیر تو، به هوای اینکه عزیز شوند، اما عزیز نشدند.
و خدای مهربان نیز در آیات نورانی خود این سۆال را از ما می پرسد که «أَ یَبْتَغُونَ عِنْدَهُمُ الْعِزَّةَ»( نساء/139)
به راستی در مقابل این سۆال خداوند چه پاسخی دارید؟
<
