اولا گویندگان این شبهه گویا حتی به خود زحمت نداده اند که تعریف بدعت را از نظر فقهی بررسی کنند. زیرا بدعت عبارت است از :( وارد کردن چیزی در دین که جزو دین نیست و آن را هم منتصب به دین کنیم). این در حالیست که حتی اگر بپذیریم که این جشنها و عزاداریها در زمان پیامبر نبوده باز هم مسلمانان اگر به آداب و رسوم منطقه ی خود در سالروز ولادت یا شهادت پیامبر و اولیا ی خدا جشن و عزاداری میکنند هیچگاه مدعی نشده اند که این نحو جشن و عزا در قرآن و سنت آمده است. بلکه به جهت احترام به پیامبر و اولیا بنابر رسوم خودشان اینگونه ادای احترام میکنند. پس بدعت دانستن این کارها از کم توجهی یا کم اطلاعی فقهیست.
ثانیا حرام و خلاف شرع دانستن این شعایر هم دور از انصاف است. زیرا حرمت دلیل فقهی اعم از قرآن و سنت و یا حجت شرعی میخواهد . و همینطور چشم بسته حرام دانستن چیزی بدون دلیل فقهی دور از وادی تخصص است. زیرا قاعده ی اصولی مورد اجماع فقهای مسلمین اصالت الجواز است که میگوید: هر کاری جایز است مگر آنکه حرمت آن از راه شرعی ثابت شود.
ثالثا جشن گرفتن و عزاداری کردن در سالگرد ولادت و وفات بزرگان در بین عقلای بشر در کل دنیا کاری پسندیده و رایج است. و از آنجا که در اسلام هم نهیی وارد نشده میتوان فهمید اسلام این کار عقلایی را امضا کرده است. مثلا ملیاردها مسیحی در روز کریسمس که سالروز ولادت حضرت عیسی میباشد جشن میگیرند و به هم کادو میدهند. و در سالروز به صلیب کشیده شدن عیسی در واتیکان عزاداری میکنند. مردم ژاپن همه ساله در سالروز کشته شدن مردم ناکازاکی و هیروشیما با لحظاتی سکوت اعلان عزاداری و بزرگداشت برای کشتگان این واقعه میکنند. عجیب اینجاست که وهابیون فقط در عالم اسلام این مطلب را با دیده ی ابهام مینگرند دریغ از اینکه این کار در کل دنیا متداول است.
رابعا طبق گزارشها ی تاریخی ، سیره ی مسلمین همواره اقامه ی جشن و عزا در سالگرد پیامبر خدا و بزرگان دین بوده است. به عنوان نمونه به کتاب المواهب اللدنیه اثر علامه ی قسطلانی مراجعه کنید. قطعا سیره ی مسلمین نشانگر مشروع بودن این کار است.
خامسا قرآن در سوره ی اعراف آیه ی 157 با کلمه ی : ( و عزروه ) وظیفه ی مومنان را عزیز داشتن پیامبر دانسته . شکی نیست که بزرگداشت ولادت و شهادت پیامبر و اهل بیت او یکی از بارزترین مصادیق عزیز دانستن پیامبر است.
سادسا مجالس جشن و عزا خود بهانه ای برای بیان معارف دین و فضایل پیامبر و خاندان اوست. پس از این جهت هم این نوع مجالس فرصت مغتنمیست. بنابر این قطعا میتوان ادعا کرد این مجالس از شعارهای دین محسوب میگردد. لذا قرآن هم در سوره ی حج آیه ی 32 میفرماید: ( و من یعظم شعایر الله فانها من تقوی القلوب) یعنی : هر کس شعایر خدا را بزرگ بدارد نشانه ی پاکی قلب اوست.
