منافق نمک گیر نمی‌شود

📌 امام علی(ع) در نهج‌البلاغه مسئله ای را ترسیم می‌کند و می فرماید:«لَوْ ضَرَبْتُ خَیْشُومَ الْمُؤْمِنِ بِسَیْفِی هَذَا عَلَى أَنْ یُبْغِضَنِی مَا أَبْغَضَنِی»؛ اگر بینی مؤمن را با شمشیرم بزنم که من را دشمن بدارد، او هیچ‌وقت نسبت به من دشمنی نمی کند. این تعبیر که بینی او را بزنم؛ یعنی کاری بکنم که او را از صورت بیندازم؛ به تعبیری دیگر، یعنی در بینی او بزنم؛ چون «خیشوم» به انتهای بینی می‌گویند، نه خودِ بینی. مؤمن مرا دشمن نمی دارد.
«وَ لَوْ صَبَبْتُ الدُّنْیَا بِجَمَّاتِهَا عَلَى الْمُنَافِقِ عَلَى أَنْ یُحِبَّنِی مَا أَحَبَّنِی»1️⃣؛ تعبیر «لَوْ» دارد که به آن «لَوْ» امتناعی می‌گوییم؛ یعنی بر فرض محال اگر تمام دنیا را در دامن منافق بریزم که من را دوست بدارد، هیچ‌وقت من را دوست نمی دارد؛ یعنی حواست را جمع کن! خیال نکنی که می توانی با منافق کنار بیایی و به قول امروزی‌ها: به او امتیاز بدهی، تا یواش، یواش او را متمایل به خودت بکنی. اصلاً از این خبرها نیست. اگر تمام دنیا را به او بدهی، باز با تو دشمن است. صورت ظاهر تشکّرش هم زبانی است و اصلاً در درونش اثری نمی گذارد. وقتش که برسد، باز تو را می زند. اگر با او کوتاه بیایی؛ چنین خیالی نکنی که اهل این حرف‌ها باشد که مثلاً نمک‌گیر بشود. اگر تمام دنیا را هم به پایش بریزی، همین‌گونه است؛ چون امام‌علی(ع) مجسّمۀ حقیقت است و منافق، ضدّ حقیقت و حقّ است. ص 270
1️⃣ نهج‌البلاغه، کلمۀ 45