این روزها بسیاری از ما در مسائلی که کوچکترین اطلاعی از آن نداریم صاحب نظر شده ایم، اگر بر حسب اتفاق در مکانی عمومی صحبت از فلان مسأله دینی، سیاسی یا اقتصادی شود، ما همه صاحب نظر می شویم به هر قیمتی می خواهیم حرفمان را به کرسی بنشانیم که آقا نه اینطور نیست شما اشتباه می کنید ماجرا چیز دیگری است، و با بلند کردن صدایمان می خواهیم حرف خودمان را اثبات کنیم.
صحبت کردن از مسائلی که مبتلا به جامعه است در جهت رفع مشکلات و بحران ها نه تنها بد نیست که خیلی هم خوب است، اما اگر واقعاً درباره موضوع مورد بحث ، علمی داشته باشیم و صحبت کردن ما نتیجه ای هم داشته باشد!
گاهی چیزی را از جایی می شنویم ، اصلاً نمی دانیم ماجرا چیست و از کجا آب می خورد، فقط دنبال این هستیم که هرچه سریعتر به عرض دیگران برسانیم و چون خبر را ما داده ایم ، از حقیقت داشتنش دفاع کنیم.
هان ای اهل کتاب، گرفتم که در آنچه بدان علم دارید مجادله تان روا باشد، چرا در آنچه بدان علم ندارید مجادله می کنید؟ در حالی که خدا می داند و شما نمی دانید
و محال است در آن لحظات پر هیاهو لحظه ای به این بیندیشیم که واقعاً من از کجا بدانم این ماجرا چیست؟
چرا بی دلیل می پذیرم یا رد می کنم؟
چرا با عده ای همداستان می شوم تا یک شخص را تحقیر کنم؟
چرا از اینکه دیگران را ضایع کنم لذت می برم؟
چرا واهمه ندارم وقتی می دانم خدای عالِم و آگاه می داند که نیت من چیست و دارد مرا می بیند؟
خداوند متعال از ما می پرسد: « ... فرضا که در آنچه بدان علم دارید مجادله تان روا باشد، چرا در آنچه بدان علم ندارید مجادله می کنید؟ در حالی که خدا می داند و شما نمی دانید.»
واقعا چرا ما اینقدر علاقمندیم در مورد مسائلی که از آن کوچکترین اطلاعی نداریم مجادله کنیم؟
چرا برایمان سکوت سخت است و اظهار فضل از سر بی اطلاعی افتخار ؟!!
پاسخ شما به این سوال خداوند چیست؟
